Δεν υπάρχει περιεχόμενο για τον συγκεκριμένο περιηγητή για να καταχωρηθεί.
Δεν υπάρχει περιεχόμενο για τον συγκεκριμένο περιηγητή για να καταχωρηθεί.
Δεν υπάρχει περιεχόμενο για τον συγκεκριμένο περιηγητή για να καταχωρηθεί.
Δεν υπάρχει περιεχόμενο για τον συγκεκριμένο περιηγητή για να καταχωρηθεί.
Δεν υπάρχει περιεχόμενο για τον συγκεκριμένο περιηγητή για να καταχωρηθεί.
Δεν υπάρχει περιεχόμενο για τον συγκεκριμένο περιηγητή για να καταχωρηθεί.
Δεν υπάρχει περιεχόμενο για τον συγκεκριμένο περιηγητή για να καταχωρηθεί.
Δεν υπάρχει περιεχόμενο για τον συγκεκριμένο περιηγητή για να καταχωρηθεί.
Δεν υπάρχει περιεχόμενο για τον συγκεκριμένο περιηγητή για να καταχωρηθεί.
Στην ίδια υπόθεση οφείλεται ίσως και η ύπαρξη των νομισμάτων της Όσσας, μιας απομακρυσμένης πόλης της Βισαλτίας, σε μια εποχή που η βασιλική νομισματοκοπία ήταν ασήμαντη. Όταν οι βασιλείς είχαν γίνει κυρίαρχοι της Βισαλτίας και των άλλων επαρχιών, η ασημένια νομισματοκοπία ακόμη έμοιαζε αρκετά με τα αυτοδύναμα χρήματα, παρόλο που ήταν έφερε επιγραφή με το όνομα του μονάρχη.Την εποχή που κόπηκαν τα βισαλτικά νομίσματα, τα ορυχεία του Παγγαίου βρίσκονταν κυρίως στα χέρια των Θασίων, οι οποίοι είχαν και οι ίδιοι αργυρωρυχεία και σ’ αυτό οφείλεται και η ομορφιά και η αφθονία των νομισμάτων της Θάσου.Οι άλλοι που, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, δούλευαν στα ορυχεία του Παγγαίου, ήταν οι Πιερείς και οι Οδόμαντες και κυρίως οι Σάτρες που ήταν στα σύνορα του βουνού. Στα ορυχεία του Παγγαίου ίσως εντοπίσουμε ίχνη ενός μεγάλου κέρματος του βασιλιά των Ηδωνών, Γέτα όταν οι Ηδωνείς κατέκτησαν τον Δραβίσκο και τις Εννιά Οδούς, οπότε και είχαν την δύναμη να δουλεύουν κάποια από τα ορυχεία.Στις ίδιες περιοχές εντοπίζουμε νομίσματα με την επιγραφή ΟΡΡΗΣΚΙΩΝ ή ΩΡΡΗΣΚΙΩΝ και ΓΕΤΑΙΟΝ όχι ΛΕΤΑΙΩΝ, τα οποία ίσως αναφέρονται στη Λητή της Μακεδονίας. H ομοιότητα των αρχαίων νομισμάτων των Ορέσκιων με εκείνα του Γέτα, βασιλιά των Ηδωνών, είναι αξιοπρόσεκτη. Τα μικρότερα και πιο σύγχρονα, με την επιγραφή ΩΡΗΣΚΙΩΝ, έχουν τον ίδιο τύπο με αυτά που επιγράφονται ΓΕΤΑΙΟΝ, δηλαδή, ενός σατύρου που σκοτώνει μια νύμφη.Φαίνεται ότι όλα ανήκαν στην Ηδωνία ή εκεί κοντά. Οι Σάτυροι ήταν οι Σάτραι και αναφέρονται στην λατρεία του Βάκχου στα βουνά του Παγγαίου και του Όρβηλου. (Leake, τομ. ΙΙΙ, σ. 213)
Ο Σιτάλκης αντί να προχωρήσει προς τον Κύρρο και την Πέλλα στράφηκε στα αριστερά και λεηλάτησε τη Μυγδονία , τη Κρεστονία και τον Ανθεμούντα χωρίς να εισβάλει στη Βοττιαία και την Πιερία. (Leake, τομ.ΙΙΙ, σ. 443)
Οι Μακεδόνες βασιλείς αφού κατέκτησαν όλη την περιοχή στα δεξιά του Αξιού, διέσχισαν τον ποταμό και αύξησαν την επικράτειά τους μέχρι τους Παίονες και τους Σίντι . Εντούτοις παρέμεναν μακρυά από το μεγαλύτερο τμήμα της ακτογραμμής εξαιτίας των ελληνικών αποικιών στην Πιερία και τη Μυγδονία καθώς και εκείνων που κατείχαν το σύνολο της χερσονήσου της Χαλκιδικής. (Leake, τομ.ΙΙΙ, σ. 445)
Εντούτοις, είναι σαφές οτι οι Μαίδες δεν κατείχαν μεγάλη έκταση γης στα νότια της πορείας του Σιτάλκη. Ο λόγος είναι ότι το έδαφος, το οποίο περικλείεται στα βόρεια από αυτή τη γραμμή, στα νότια από την κορυφογραμμή του βουνού Χορτιάτη, στα ανατολικά από την πεδιάδα του Στρυμόνα και στα δυτικά από αυτή του Αξιού ισούται περίπου με ένα τετράγωνο το οποίο έχει πλευρά σαράντα γεωγραφικών μιλίων. Σε αυτό το χώρο πρέπει να τοποθετήσουμε τη Μυγδονία, την Κρηστωνία, τον Ανθεμούντα και τη Βισαλτία. Η Μυγδονία κατείχε τις πεδιάδες γύρω από τη Θεσσαλονίκη, μαζί με τις κοιλάδες του Κλίσαλι και των Μπεσικίων, τα οποία εκτείνονταν προς τον Αξιό και περιελάμβαναν τη λίμνη Βόλβη προς τα ανατολικά. Η Κρηστωνία συνορεύει με τη Μυγδονία στα ανατολικά. Ο Εχέδωρος, ο οποίος έρρεε μέσω της Μυγδονίας στον κόλπο δίπλα στο βάλτο του Αξιού, είχε τις πηγές του στην Κρηστωνία . Το πέρασμα της Αρέθουσας ήταν πιθανότατα το σύνορο της Μυγδονίας προς τη Βισαλτία, το οποίο τελευταία επεκτάθηκε στη Σιντική προς βορρά και ανατολικά προς το Στρυμωνικό, στη δεξιά όχθη του οποίου απλώνεται η Ευπορία. Στο παραθαλάσσιο τμήμα της Μυγδονίας σχηματίζεται μια περιοχή που ονομάζεται Αμφαξίτις.Η χωροταξική διάκριση έγινε πρώτα στον Πολύβιο, ο οποίος φαίνεται να διαχωρίζει όλες τις μεγάλες πεδιάδες της κεφαλής του Θερμαϊκού Κόλπου στην Αμφαξίτιδα και στην Ποτίδαια, τις οποίες και βρίσκουμε τρεις αιώνες αργότερα στον Πτολεμαίο. Οι κάτοικοι της Αμφαξίτιδος έκοβαν το δικό τους νόμισμα αλλά μια και δεν υπάρχει καμία αναφορά για την πόλη στην ιστορία και η σιωπή του Πτολεμαίου είναι δε βοηθά την υπόθεση, τα νομίσματα εκείνα κόπηκαν πιθανότατα στη Θεσσαλονίκη. (Leake, τομ. ΙΙΙ, σ. 448-449)
Ο Ανθεμούντας παρουσιάζεται ως μια πόλη με κάποια σπουδαιότητα, όπως φαίνεται από την αναφορά που γίνεται σ’ αυτόν στην αρχαία ιστορία και από το γεγονός ότι έχει δώσει το όνομά του, όπως και άλλες πρωτεύουσες της Μακεδονίας σε μια πόλη της Ασίας. Καθώς ο Θουκυδίδης εμφανίζει αυτή την περιοχή να συνορεύει με τη Βισαλτία, την Κρηστωνία και τη Μυγδονία, φαίνεται να μην υπάρχει καμία θέση στην οποία θα μπορούσε να τοποθετηθεί παρά μόνο στα νοτιοανατολικά στης Κρηστωνίας. Επομένως, συμπεριελάμβανε πιθανότατα και την κοιλάδα του Λαγκαδά με τα γύρω βουνά. Όσον αφορά τις πόλεις της Μυγδονίας, οι οποίες κατείχαν την εύφορη πεδιάδα που συμπεριλαμβάνεται μεταξύ του Όρους Χορτιάτη και του Βαρδάρη, ο πληθυσμός τους ήταν χωρίς αμφιβολία αφομοιωμένος σε μεγάλο βαθμό από τη Θεσσαλονίκη, από την ίδρυσή της από τον Κάσσανδρο και δεν μπορεί να περιμένει κανείς, συνεπώς, να υπάρχουν σήμερα πολλά κατάλοιπα της. Ούτε οι αρχαίες πηγές είναι επαρκείς για να καθορίσουν τον χώρο. Μία από αυτές φαίνεται από την επιγραφή την οποία βρήκα στο Χαιβάτ η οποία υπήρχε σ’ συτή τη τοποθεσία και άλλες πιθανότατα κατείχαν παρόμοιες θέσεις στις τελευταίαες κατηφοριές των υψωμάτων που εκτείνονταν από το Χαιβάτ κοντά στο Βαρδάρη. Ιδιαίτερα μία από αυτές αποκαλύπτεται φανερά από μερικούς μεγάλους τύμβους τοποθετημένους στα δύο-τρίτα της εν λόγω αποστάσεως. (Leake, τομ.ΙΙΙ, σ. 450)
Αν και είναι γενικά εύκολο να αναφέρεται κανείς με το όνομα Χαλκιδική σε όλη τη σπουδαία χερσόνησο που απλώνεται στη νότια κορυφογραμμή του όρους Χορτιάτη, σαν συνέπεια της επιρροής που διέθεται το Χαλκιδικόν γένος κατά τη Μεσαιωνική περίοδο της Ελληνικής Ιστορίας, αρχικά στη Χαλκιδική δεν συμπεριλαμβάνονταν η Κρουσίδα αλλά ούτε η επαρχία της Ακάνθου και τα Στάγειρα, οι οποίες αποτελούσαν αποικίες της Άνδρου, ούτε αυτή της Ποτίδαιας, αποικία της Κορίνθου, ούτε ακόμη η Όλυνθος και η γύρω περιοχή στα βόρεια, η οποία κατοικούνταν από ανθρώπους που είχαν διωχθεί από τους Βοττιείς, δυτικά του Λουδία, στα πρώιμα χρόνια της Μακεδονικής μοναρχίας και οι οποίοι, όπως φαίνεται από τα νομίσματά τους, στους μεταγενέστερους χρόνους γράφονταν ως Βοττιαίοι και η χώρα τους Βοττική, για να τους ξεχωρίζουν από τους Βοττεάται ή τους κατοίκους της Βοττείας ή Βόττεας, μια περιοχή στη δυτική πλευρά του Αξιού. Η κύρια τοποθεσία των κατοίκων της Χαλκιδικής, στα πρώτα χρόνια της αποδημίας τους, φαίνεται να ήταν η χερσόνησος της Σιθωνίας και το λιμάνι και το φρούριό της η Τορώνη, από όπου και επέκτειναν την δύναμή τους στην ενδοχώρα, μέχρι που κατοίκησαν όλο το τμήμα της Μυγδονίας στα νότια της κορυφογραμμής η οποία εκτείνεται στα δυτικά του Νίσβορο, μαζί με την Κρουσίδα. (Leake, τομ. III, σ. 454-455)
Στη λίστα των ελληνικών επισκοπών όπως κανονίστηκε από τον Αυτοκράτορα Λέοντα ΣΤ’ τον Σοφό, η Λητή, συνδεδεμένη με τη Ρεντίνα, ήταν επισκοπή υπό την δικαιοδοσία του Μητροπολίτη της Θεσσαλονίκης, με επίσκοπο τον “Λητής και Ρεντίνης”. Η Ρεντίνα που βρισκόταν κοντά στο πέρασμα των Μπεσικίων, δείχνει ότι η Λητή δεν ήταν πολύ μακριά από εκεί, κάτι που συμφωνεί με τις αναφορές, που προκύπτουν από τους αρχαίους ως προς τη θέση της Λητής, την θέση της λίμνης Μπεσίκια στη Μυγδονία και τη Λητή που βρίσκεται, σύμφωνα με τον Πτολεμαίο. δίπλα στην Απολλωνία της Μυγδονίας. Από την άλλη, μοιάζει δύσκολο να βρεθεί ένα μέρος για τη Λητή στην κοιλάδα της Μυγδονίας, εάν έχει δίκιο ο Στέφανος να κάνεο λόγο για την ύπαρξη της πόλης Βόλβη, οπότε σε αυτήν την περίπτωση η κοιλάδα μοιάζει να περιλαμβάνει επαρκώς τις Βόλβη, Απολλωνία και Ανθεμούντα. Πιθανώς, το Μαύροβο είναι η τοποθεσία της Λητής ή του Σωχού εάν τοποθετήσουμε την Όσσα στο Λαχανά. (Leake, τομ. ΙΙΙ, σ. 462)
Οι όχθες του Αξιού μοιάζουν να αποτελούν το κέντρο της δύναμης της Παιονίας, από την εποχή που ο Πυραίχμης και ο Αστεροπαίος οδήγησαν τους Παίονες σε βοήθεια του Πριάμου, στην εσχάτη ύπαρξη της μοναρχίας. Όταν οι Τημενίδες κατέλαβαν την Ημαθία, Αλμωπία, Κρηστωνία και Μυγδονία, οι βασιλείς της Παιονίας εξακολούθησαν να άρχουν στην περιοχή πάνω από τα στενά του Αξιού, μέχρι που ο Φίλιππος, γιός του Αμύντα, τους μείωσε δυο φορές τις απαιτήσεις τους και τελικά υποτάχθηκαν στον Αλέξανδρο και έπειτα έγιναν πιθανώς υποτακτικοί των Μακεδόνων βασιλέων. Τα νομίσματα του Αυδολέοντα, ο οποίος βασίλευσε εκείνη την εποχή και που υιοθέτησε μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου τα στερεότυπα της βασιλείας του και των προκατόχων του, αποδεικνύουν τον πολιτισμό της Παιονίας, υπό αυτούς τους βασιλείς. Ο Διόδωρος μας ενημερώνει ότι ο Κάσσανδρος βοήθησε τον Αυδολέοντα ενάντια στους Αυταριάτες, μια ιλλυρική φυλή και αφού τους κατάκτησε, μετέφερε 20.000 άντρες, γυναίκες και παιδιά, στο όρος Όρβηλος, από όπου μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η Παιονία βρίσκεται ανάμεσα στους Αυταριάτες και το όρος Όρβηλος. (Leake, τομ. ΙΙΙ, σ. 463)
Η δεύτερη Μακεδονία περιλάμβανε όλη την περιοχή ανάμεσα στον Στρυμόνα και τον Αξιό εκτός από τη Σιντική και τη Βισαλτία και εκτεινόταν από τις πηγές των δύο ποταμιών μέχρι εκεί που έφτανε το σύνορο του βασιλείου της Μακεδονίας. Η ανατολική τροπή του Στρυμόνα κάτω από τις Σέρρες αποδεικνύει αμέσως γιατί η Σιντική και η Βισαλτία είχαν εξαιρεθεί από τις περιοχές ανάμεσα στο Στρυμόνα και στον Αξιό και εντάσσονταν στην πρώτη Μακεδονία αντί για τη δεύτερη. Η δεύτερη περιφέρεια ήταν η πιο εύφορη και πιο γνωστή από τις τέσσερις και κανένα τμήμα της Μακεδονίας δεν συγκρινόταν σε ευφορία και σε άλλα πλεονεκτήματα με τη Μυγδονία, τη Χαλκιδική και τις τρεις γειτονικές χερσονήσους όπου ο ιστορικός σημειώνει ιδιαίτερα την παραγωγική Παλλήνη και τους βολικούς όρμους της Τορώνης και του Άθως. Το όνομα Αινεία, το οποίο ο Λίβιος αποδίδει στο λιμάνι του Άθω δεν βρίσκεται σε κανέναν άλλο συγγραφέα, ούτε είναι σίγουρο σε ποιο από τα λιμάνια της Ακτής ταιριάζει. (Leake, τομ. ΙΙΙ, σ. 483-484)
Τα Σκόπια βρίσκονταν σπάνια υπό τον πλήρη έλεγχο της Κωνσταντινούπολης. Κατά τη βασιλεία του Μιχαήλ Παλαιολόγου αποσπάστηκαν από τον αυτοκράτορα από τους Σέρβους και έγιναν η κατοικία του Κράλη. Εδώ ο Νικηφόρος Γρηγοράς έσυρε σε δικαστήριο τον άρχοντα των Τριβαλλών , του οποίου ο διάδοχος το 1342 πρόσφερε προστασία και φιλοξενία στον Ιωάννη Καντακουζηνό όταν αποσύρθηκε πριν τον Απόκαυκο. Με τη συνθήκη που ακολούθησε ανάμεσα στον Καντακουζηνό και στο βασιλιά της Σερβίας, ο τελευταίος απόκτησε μια προσωρινή εξουσία σε ένα μεγάλο τμήμα της Μακεδονίας, ενώ οι Ρωμαίοι, όπως αυτοαποκαλούνταν, του έδωσαν τη Ζίχνη, τις Φερρές , το Μελένικο, τη Στρούμιτσα και την Καστοριά και κράτησαν τα Σέρβια , τη Βέρροια, την Έδεσσα, το Γυναικόκαστρο, τη Μυγδονία και τις πόλεις στο Στρυμόνα, καθώς και την περιφέρεια των Σερρών και τα όρη του Ταντεσσάνου. Είναι αξιοσημείωτο ότι στις ιστορίες της Άννας της Κομνηνής ,του Γρηγορά και του Καντακουζηνού εμφανίζονται αρκετά άλλα ονόματα όπως:α) στα ιλλυρικά σύνορα Δίβρη, Βελεσσός, Πρίλεπο, Μοράβα και Πρίστηνος, που περιγράφει ο Καντακουζηνός ως πόλη χωρίς τείχη, β)στη Θεσσαλία, Σέρβια, Καστρίον, Λυκοστόμιον και Πλαταμώνας,γ) στα ανατολικά, Ρεντίνα και Δράμα, επίσης Ζίχνη και Μελένικο, Έδεσσα και Βέρροια, Όστροβος και δ)Νότια τα Σταρίδολα και άλλες πόλεις. Ο Σωσκός απαντάται στην Άννα Κομνηνή ανάμεσα στη λίμνη του Οστρόβου και τα Σέρβια. (Leake, τομ.ΙΙΙ, σ. 478-479)
Δεν υπάρχει περιεχόμενο για τον συγκεκριμένο περιηγητή για να καταχωρηθεί.
Δεν υπάρχει περιεχόμενο για τον συγκεκριμένο περιηγητή για να καταχωρηθεί.
Δεν υπάρχει περιεχόμενο για τον συγκεκριμένο περιηγητή για να καταχωρηθεί.
Δεν υπάρχει περιεχόμενο για τον συγκεκριμένο περιηγητή για να καταχωρηθεί.
Δεν υπάρχει περιεχόμενο για τον συγκεκριμένο περιηγητή για να καταχωρηθεί.