Ο Ισμαήλ Μπέης των Σερρών, όταν ήταν διοικητής της σύγχρονης πρωτεύουσας της πέρα του Αξιού Μακεδονίας, είχε κτίσει κιόσκια στην περιοχή Μπεχ Τσινάρ της Θεσσαλονίκης. (Pouqueville, τόμ. ΙΙΙ, σ.107)
Ένας πασάς από την Αλβανία, πιθανόν ο πατέρας του Αλή-πασά των Ιωαννίνων, επιτέθηκε και λεηλάτησε την πόλη (ενν. την Βοσκόπολη). Ο πληθυσμός αναγκάστηκε να φύγει. Άλλοι στο Βανάτο, άλλοι στην Ουγγαρία και άλλοι σε πόλεις της Μακεδονίας και κυρίως τις Σέρρες όπου ο Ισμαήλ μπέης τους δέχτηκε ασμένως. Σήμερα στη Βοσκόπολη δεν υπάρχουν παρά ερείπια και λίγοι φτωχοί κάτοικοι.( Cousinery,τομ.Ι,σ.17)
Ο Ισμαήλ μπέης των Σερρών προκειμένου να σταθεροποιήσει την εξουσία του στην περιοχή ζήτησε σε γάμο την κόρη ενός από τους αντιπάλους του, τον οποίο ο ίδιος φόνευσε και εκμεταλλεύτηκε όλα τα προνόμια και τη δύναμη που του προσέφερε αυτός ο γάμος. Ο Σουλτάνος δεν έβλεπε με καλό μάτι τον Ισμαήλ ,ο οποίος θεωρούνταν σφετεριστής αλλά τον ανεχόταν λόγω του ότι διοικούσε με σιδηρά πυγμή και είχε οδηγήσει την πόλη σε οικονομική ευρωστία. Επιπλέον , είχε δημιουργήσει ένα πολύ αποτελεσματικό στρατιωτικό σώμα 10,000 ανδρών που συνέδραμε τις εκστρατείες του Σουλτάνου στα ανατολικά σύνορα του κράτους. (Cousinery,τομ.Ι,σ. 149)
Ο Ισμαήλ μπέης επελέγη από το Σουλτάνο για μια νέα εκστρατεία κατά των Σέρβων. Όμως, όντας ήδη άρρωστος δεν μπόρεσε να κάνει παρά λίγα χιλιόμετρα έξω από τις Σέρρες όπου τον βρήκε ο θάνατος. Την εξουσία έλαβε έπειτα ο γιος του, ο Γιουσούφ μπέης. (Cousinery, τομ.Ι, σ. 153)
Στις 5.55 περνάμε τον (Στρυμώνα) ποταμό, πάνω από μια καινούρια ξύλινη γέφυρα, ένα μίλι πιο κάτω από ένα μεγάλο τσιφλίκι, αυτό του Ισμαήλ μπέη, το οποίο ονομάζεται τσιφλίκι Αντά (Adda), όπου και έχτισε πρόσφατα ένα σεράϊ. (Leake, τόμ. III, σ. 200)
Ένα μεγάλο κομμάτι από το τμήμα που ανήκει στην περιοχή των Σερρών αποτελεί ιδιωτική περιουσία του Ισμαήλ Μπέη και της οικογένειας του, ένος από τους πλουσιότερους και πιο δυνατούς υπηκόους του Σουλτάνου, αν μπορεί να αποκληθεί υπήκοος κάποιος που έχει απόλυτη εξουσία εδώ και υπακούει μόνο στις εντολές της Πύλης κατα το δοκούν, πάντα όμως με μια μεγάλη επίδειξη υποταγής. Πέρα από την κτήση γαιών εμπλέκεται στο εμπόριο και εισπράττει μεγάλα κέρδη από τη συλλογή των αυτοκρατορικών φόρων. Έχει αυξήσει δραστικά τη δύναμη του τα τελευταία δέκα χρόνια και η δικαιοδοσία του εκτείνεται βόρεια στα σύνορα με τη Σόφια και τη Φιλιππούπολη, στα δυτικά μέχρι και το Istib, και στα ανατολικά μέχρι και την Γιουμουρτζίνα. Τα στρατεύματά του μάχονται τώρα ενάντια στον Εμίν Αγά του Χασά κιόι πέρα από την Γιουμουρτζίνα, τον οποίο, πιθανόν, σύντομα θα αναγκάσει σε συνθηκολόγηση. Προς τα νότια και δυτικά οι κορυφογραμμές των βουνών, που αποτελούν τα σύνορα της πεδιάδας, διαχωρίζουν την επικράτειά του από την περιοχή της Θεσσαλονίκης. Οι δυνάμεις του δεν ξεπερνούν τους 2.000 έμμισθους, οι οποίοι είναι κυρίως Αλβανοί, άλλα σε περίπτωση ανάγκης μπορεί εύκολα να συγκεντρώσει 10.000. Όταν χτίζει ένα καινούριο παλάτι, ή επιδιορθώνει ένα δρόμο, ή χτίζει μια γέφυρα, τα χωριά προμηθεύουν τα υλικά και το ανθρώπινο δυναμικό. Κατά συνέπεια τα κύρια έξοδα του είναι το νοικοκυριό και τα στρατεύματα. Ελλιπής ως προς τις ασυνήθιστες ικανότητες του Αλή Πασά λέγεται ότι δε διαθέτει τη σκληρότητα, τη δολιότητα και την ακόρεστη απληστία του. Αν και ποτέ δεν κρύβει την περιφρόνηση του προς τους Χριστιανούς και τούς συμπεριφέρεται με τη συνήθη σκληρότητα των πιο αλαζονικών Μουσουλμάνων.(Leake, τόμ.ΙΙΙ, σ. 202)
Οι ίδιοι οι Χριστιανοί τον θεωρούν ως ένα δίκαιο, περιποιητικό κυβερνήτη, του οποίου οι εκβιασμοί είναι σχετικά ήπιοι. Γι’ αυτό το λόγο η περιοχή του παρουσιάζει περισσότερη ευημερία από κάθε τμήμα του Αλή Πασά. Επειδή η καλλιέργεια βαμβακιού είναι πολύ αποδοτική, είναι πρόθυμος να ενθαρρύνει την εξαγωγή του, στην οποία εμπλέκεται ο ίδιος και οι Έλληνες έμποροι των Σερρών, οι οποίοι διεξάγουν εκτεταμένο εμπόριο με τη Βενετία, και μολονότι απολαμβάνουν επαρκή προστασία από τον Ισμαήλ μπέη, προσωπικά τους αντιμετωπίζει εξευτελιστικά. Σε ό,τι αφορά τους ραγιάδες αρκεί να αναφέρω μια από τις εργασίες και τις άδικες απαιτήσεις που τους επιβάλει για να δείξω την κατάσταση τους ακόμη και υπό ένα κυβερνήτη, ο οποίος έχει τη φήμη ότι είναι επιεικής. Κάθε χωριό είναι υποχρεωμένο να παραδίδει τη δεκάτη του Μπέη σε βαμβάκι το οποίο είναι έτοιμο για άμεση εξαγωγή, ούτως ειπείν, καθαρό από σπόρους και εκκοκκισμένο, αντί να το παρέχουν όπως βγαίνει από τα χωράφια. Επιπρόσθετα αναπληρώνουν την απώλεια σε βάρος, η οποία προκαλείται από την αφαίρεση των σπόρων, με την προσθήκη ισόποσου καθαρού βαμβακιού. Οι Τούρκοι δικαιολογούν αυτήν την καταπίεση ισχυριζόμενοι ότι είναι κοινή πρακτική στις περιοχές που παράγουν βαμβάκι. Η μόνη απάντηση την οποία καταδέχονται να δώσουν όταν είναι οι δυνατότεροι. (Leake, τόμ.ΙΙΙ, σ. 203)
Προς τη δυτική άκρη του τελευταίου τμήματος βρίσκεται το παλάτι του Ισμαήλ Μπέη, το οποίο, μολονότι εκτεταμένο και μεγαλοπρεπές, δεν είναι πάνω από το ένα τρίτο του μεγέθους του Αλή Πασά.(Leake, τόμ.ΙΙΙ, σ. 206)
