Χερσόνησος Σιθωνίας

Παλαιό Όνομα :Χερσόνησος Σιθωνίας

Δήμος :

Δεν υπάρχει περιεχόμενο για τον συγκεκριμένο περιηγητή για να καταχωρηθεί.

Η Χερσόνησος σήμερα ονομάζεται Λόγγος. Το μόνο κατοικήσιμο μέρος στην περιοχή είναι η Συκιά, σε ένα λιμάνι στην ανατολική πλευρά προς το νότιο άκρο. Το άλλο ένα ή δυο μικρά χωριά και τα τρία Αγιορειτικά μετόχια, ή φάρμες, τα οποία ανήκαν στα μοναστήρια του Άθως, καλλιεργούνταν από καλόγερους, οι οποίοι είχαν μία εκκλησία καθώς και οικήματα σε κάθε μετόχι. Ο Λόγγος δεν διέθετε τόσο καλή ξυλεία όπως το Άγιο Όρος και δεν υδρευόταν τόσο καλά, ωστόσο παρείχε πολύ καλά βοσκοτόπια για κοπάδια και για μελίσσια, οι οποίες συγκεντρώνονταν την άνοιξη εκεί σε σμήνη από το Άγιο Όρος και έφτιαχναν το μέλι. (Leake, τόμ. ΙΙΙ, σ. 118-9)

Η θέα από τη πλευρά της Σάνης συμπεριλαμβάνει μόνο ένα μικρό τμήμα της νοτιότερης ακτής της Ακτής( Acte), ένα ακρωτήρι κοντά στη Ζωγράφου, κρύβοντας όλα τα άλλα απομακρυσμένα μέρη. Το νησί της Μουλιανής, το οποίο βρίσκεται σε απόσταση μόλις ενός ή δύο μιλίων, εμποδίζει τη θέα προς όλη την ανατολική ακτή της Σιθωνίας, εκτός από το λιμάνι της Βουρβουρού. Πριν από αυτό υπάρχουν μερικά νησιά που γίνονται ορατά σε μια ευθεία γραμμή με το βορειότερο άκρο της Μουλιανής, και στα δεξιά του οποίου φαίνεται η ακτή στην κορυφή του Συγγιτικού κόλπου. Στη Βουρβουρού βρίσκεται ο ισθμός της χερσονήσου της Σιθωνίας, πιο εκτεταμένος σε σχέση με της Ακτής( Acte) ή της Παλλήνης, που είναι όχι λιγότερο από τρία μίλια σε ευθεία γραμμή. (Leake, τομ. ΙΙΙ, σ. 146)

Στις 6.25 τουρκική ώρα, ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε το βουνό, το οποίο υψωνόταν από τη Νιγρίτα, μέσω μιας περιοχής με καλαμπόκι, και έπειτα από μία ώρα μπήκαμε σε ένα δάσος κυρίως με μικρές βελανιδιές οι οποίες κάλυπταν όλη την έκταση των λόφων. Στις 9.35 περάσαμε στο Σωχό(ή Σοχό) , που ονομαζόταν από τους Τούρκους Sukha. Ήταν ένα μεγάλο χωριό που κατοικούνταν κυρίως από Έλληνες. Βρισκόταν σε μια υψηλή τοποθεσία στο νότιο τμήμα του βουνού, κάτω από μία από τις βουνοκορφές. Διέθετε μια εκτενή θέα προς την κοιλάδα που συμπεριλαμβανόταν μεταξύ των βουνών που βρισκόταν ο Σοχός, και στη παράλληλη περιοχή που εκτείνεται από το βουνό Χορτιάτζι, πιο πάνω από τη Θεσσαλονίκη στο βουνό Νίζβορο. Πάνω από το μέσο της τελευταίας κορυφογραμμής εμφανίζεται η οξυκόρυφος που ονομάζεται Σολομώντας, η οποία εμπίπτει στο Σιγγιτικό και στο Τορωναίο Κόλπο. Η προέκτασή του στη χερσόνησο της Σιθωνίας, διαχωρίζει τους δύο αυτούς κόλπους.
(Leake, τόμ. ΙΙΙ, σ. 229-230)

Αν και είναι γενικά εύκολο να αναφέρεται κανείς με το όνομα Χαλκιδική σε όλη τη σπουδαία χερσόνησο που απλώνεται στη νότια κορυφογραμμή του όρους Χορτιάτη, σαν συνέπεια της επιρροής που διέθετε το Χαλκιδικόν γένος ή οι άνθρωποι της Χαλκιδικής φυλής, υπολογίστηκε σε εκείνη τη χώρα κατά τη Μέση περίοδο της Ελληνικής Ιστορίας ότι στην αυθεντική Χαλκιδική δεν συμπεριλαμβάνονταν η Κρουσίδα αλλά ούτε η επαρχία της Ακάνθου και τα Στάγειρα, οι οποίες αποτελούσαν αποικίες της Άνδρου, ούτε αυτή της Ποτίδαιας, αποικία της Κορίνθου, ούτε ακόμη η Όλυνθος, ή η τριγύρω περιοχή στα βόρεια, η οποία κατοικούνταν από ανθρώπους που είχαν διωχθεί από τους Βοττιείς, δυτικά του Λουδία, στα πρώιμα χρόνια της Μακεδονικής μοναρχίας, και οι οποίοι, όπως φαίνεται από τα νομίσματά τους, στους μεταγενέστερους χρόνους γράφονταν ως Βοττιαίοι, και η χώρα τους Βοττική, για να τους ξεχωρίζουν από τους Βοττεάται, ή τους κατοίκους της Βοττείας ή Βόττεα, μια περιοχή και πόλη στη δυτική πλευρά του Αξιού. Η κύρια τοποθεσία των κατοίκων της Χαλκιδικής, στα πρώτα χρόνια της αποδημίας τους, φαίνεται να ήταν η χερσόνησος της Σιθωνίας, και το λιμάνι και το φρούριό τους η Τορώνη, από όπου και επεκτείνανε την δύναμή τους στην ενδοχώρα, μέχρι τελικά να κατοικήσουν σε όλο το τμήμα της Μυγδονίας στα νότια της κορυφογραμμής, η οποία εκτείνεται στα δυτικά του Νίσβορο, μαζί με την Κρουσίδα. (Leake, τόμ. III, σ. 454-5)

Δεν υπάρχει δυσκολία να αντιληφθούμε ότι, όταν η Χαλκιδική ήταν υπόδουλη στη Ρώμη για τρεις και τέσσερις αιώνες η τοπογραφία της χώρας θα έπρεπε να διαφέρει από αυτήν που κέρδισε την εποχή της ελευθερίας της. Ο Πτολεμαίος έχει διαχωρίσει όλη την χερσόνησο σε δύο μέρη, στη Χαλκιδική και στην Παραλία. Έτσι διαβάζω τη λέξη που σε όλα τα εκτυπωμένα αντίγραφα των έργων του είναι η Παράξια. Η Παραλία περιλάμβανε όλη την παραθαλάσσια περιοχή ανάμεσα στον Κόλπο της Θεσσαλονίκης και την Δέρις, το ακρωτήριο της Σιθωνίας. Για αυτό το λόγο η δυτική ακτή της Σιθωνίας είχε περιληφθεί τότε στην Παραλία και η ανατολική στην Χαλκιδική, μαζί με την Άκανθο, ολόκληρη την χερσόνησο της Ακτής, και όλη την παραθαλάσσια περιοχή που γειτνιάζει με τον Στρυμονικό Κόλπο, τόσο βόρεια μέχρι τον Βρωμίσκο, με εξαίρεση τα Στάγειρα. (Leake, τόμ. ΙΙΙ, σελ.460)

Δεν υπάρχει περιεχόμενο για τον συγκεκριμένο περιηγητή για να καταχωρηθεί.