Άλωρος

Παλαιό Όνομα :Άλορος, Άλωρο, Aloros, Αρούλος, Aroulos, Ρούδινο, Ρούντινο, Roudino, Rudino

Δήμος :Αλμωπίας

Δεν υπάρχει περιεχόμενο για τον συγκεκριμένο περιηγητή για να καταχωρηθεί.

Η γέφυρα του Κλειδίου σχηματίζει στο μέσο της πεδιάδας μια μεγάλη αψίδα, που στην καθομιλουμένη αποκαλείται καμάρα, της οποίας τα πέλματα είναι χωμένα στην άμμο. Το στόμιο της αψίδας είναι 17,14 μέτρα, το πλάτος της 5 μέτρα και το ύψος της 6,52 μ. Από τη γέφυρα του Κλειδίου μπορεί κάποιος μέσα σε 10 ώρες να φτάσει στη Βέροια μέσα από μία ελώδη έκταση, όπου συναντά τις κώμες Κορυφή, Καψοχώρι και την Μονή των Αγίων Αναργύρων. Μεταξύ αυτών των δύο πόλεων ο Leake ορίζει τη θέση της Αλώρου ενώ ο Delacoulonche στο Κλειδί.
(Isambert, σ. 66-67)
Ο ορμίσκος του Ελευθεροχωρίου είναι το καλύτερο ορμητήριο αυτής της παραλίας. Τα λίγα εμπορικά καταστήματα και τα χάνια έχουν αδιάκοπη επικοινωνία με την πόλη της Θεσσαλονίκης. Παρόλο που εδώ δεν υπάρχει κανένα ίχνος αρχαιολογικών μνημείων, ο Heuzey υποθέτει πως εδώ κείται η αρχαία Μεθώνη, η οποία σύμφωνα με τον Στράβωνα απέχει 40 στάδια ή τρεις λεύγες από την Πύδνα και 70 στάδια από την Άλωρο της Βοττιαίας, η οποία στους Αθηναίους χρησίμευε σαν κέντρο κατά τις εκστρατείες τους στη Μακεδονία.
Από τη σκάλα του Ελευθεροχωρίου μέσα σε μία ώρα φτάνουμε στο Ελευθεροχώρι. Πριν από 40 χρόνια η ίδια αυτή πόλη είχε πυρποληθεί και τώρα είναι ένα τσιφλίκι με 15 καλύβες.
(Isambert, σ. 68)

Ο Σκύλακας αναφέρει ότι η Άλωρος βρισκόταν ανάμεσα στον Αλιάκμονα και τον Λουδία. Φαίνεται ότι (ο οικισμός) δεν απείχε πολύ από το Καψοχώρι.Η περιοχή αυτή απέναντι από το κομμάτι του Θερμαϊκού κόλπου που εισχωρεί πιο πολύ στην ενδοχώρα, αναφέρεται από το Στέφανο ως η Άλωρος. Ίσως η Παλαιοχώρα, κοντά στο Καψοχώρι, πήρε το όνομά της από τα εναπομείναντα οικιστικά κατάλοιπα της Αλώρου. (Leake, τομ. ΙΙΙ,σ. 435-436)
Το πολεμοχαρές έθνος των Βεττών που αναφέρεται μαζί με την Πέλλα, την Έδεσσα και τη Βέροια καθώς αποτελεί τμήμα της τρίτης περιφέρειας, είναι προφανώς οι Βοττιαίοι και η αναφορά σε αυτούς, δείχνει ότι ήταν ακόμη κάποιας σημασίας, και συμφωνεί με την εμφανή ημερομηνία των νομισμάτων τους. Η χαλκιδικιώτικη Βοττιαία είχε εξαφανιστεί από καιρό. Μαρτυρίες από νομίσματα που συμπίπτουν με τον Πολύβιο και τον Στράβωνα δείχνουν ότι οι μεγάλες παραθαλάσσιες πεδιάδες μετά τη ρωμαϊκή κατάκτηση χωρίστηκαν ανάμεσα στους Βοττιαίους και τους Αμφαξίους. Το κυρίως μέρος των τελευταίων όπως μαθαίνουμε από τον Πτολεμαίο ήταν η Θεσσαλονίκη, ενώ των πρώτων ήταν η Άλωρος. Η δύναμη του φιλοπόλεμου γένους των Βοττιαίων πήγαζε από τη διασταύρωση των ποταμών και ελών, ενώ ως φυσικές άμυνες είχαν διατηρηθεί στην ίδια θέση κάποιοι αμιγείς Έλληνες μέχρι σήμερα εν μέσω Βούλγαρων και Τούρκων.Εκεί υπάρχει ένα ασημένιο τετράδραχμο με την επιγραφή “Μακεδόνων δευτέρας”, κομμένο πιθανώς στη Θεσσαλονίκη, της οποίας κανένα νόμισμα με το όνομά της δεν βρέθηκε παλιότερα από την ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Το ασήμι των ορυχείων του Νίσβορου ίσως να προμήθευσε τη νομισματοκοπεία της Δεύτερης Μακεδονίας. Δεν ανακαλύφθηκαν καθόλου ασημένια νομίσματα στην Τρίτη και Τέταρτη Μακεδονία ούτε είναι γνωστό ότι κάποια από αυτές τις περιοχές κατείχε ορυχεία. Το μόνο νόμισμα που έκανε αναφορά στην τετραρχία πέρα από αυτά που ήδη αναφέρθηκαν, είναι ένα μικρό μπρούντζινο τόσο σπάνιο που συνάντησα μόνο ένα. Επιγράφεται “Μ. τετάρτης” και έχει στη μια πλευρά τους Διόσκουρους έφιππους και στην άλλη το κεφάλι της Αθηνάς. Υπάρχει ένα ακόμη νόμισμα της Τέταρτης Μακεδονίας στο Μουσείο του Καίσαρα, με το κεφάλι του Δία, και στην άλλη όψη το συνήθη μακεδονικό τύπο ενός ροπάλου με στεφάνι βελανιδιάς, με την επιγραφή “Μακεδόνων τετάρτης”.Ο Λίβιος αναφέρει ότι αυτά κόπηκαν στην Πελαγονία. Η σπανιότητα αυτών των νομισμάτων της μακεδονικής τετραρχίας εκτός από αυτά που κόπηκαν στην Αμφίπολη, αποδίδεται στην μικρή τους διάρκεια. Μόνο μετά 18 χρόνια από το διάταγμα της Αμφίπολης, ο Ανδρίσκος, που αυτοαποκαλούνταν Φίλιππος, γιος του Περσέα, ανακατέλαβε όλη τη Μακεδονία αλλά νικήθηκε και παραδόθηκε το επόμενο έτος στον Καικίλιο Μέτελλο και οι Μακεδόνες έγιναν υποτελείς, και η χώρα πιθανώς κυβερνιόταν από έναν πραίτωρα όπως και η Αχαΐα μετά την καταστροφή της Κορίνθου, που συνέβη δυο χρόνια μετά, το 146 π.Χ. Από τότε μέχρι τη βασιλεία του Αυγούστου οι Ρωμαίοι είχαν το δύσκολο καθήκον της υπεράσπισης της Μακεδονίας απέναντι σε λαούς της Ιλλυρίας και της Θράκης, και σε αυτήν την περίοδο έστηναν αποικίες στους Φιλίππους, στην Πέλλα, στους Στόβους και στο Δίον.(Leake, τομ. ΙΙΙ, σσ. 486-487)

Δεν υπάρχει περιεχόμενο για τον συγκεκριμένο περιηγητή για να καταχωρηθεί.