Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη

Παλαιό Όνομα :Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη

Δεν υπάρχει περιεχόμενο για τον συγκεκριμένο περιηγητή για να καταχωρηθεί.

Το Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη στη Ρίλα είναι το πιο μεγαλοπρεπές και το πιο φημισμένο από τα αναρίθμητα μοναστήρια που συναντά κανείς σε ολόκληρη τη Βουλγαρία. Πάνε χρόνια από την πρώτη φορά που ο σιδηρόδρομος έφτασε μέχρι τη Νίσσα. Από τη Νίσσα μέχρι τη Σόφια χρειάζονταν δύο μέρες με το τρένο και τέσσερις μέρες από τη Σόφια στο Τύρνοβο, την ιερή πόλη, την ιστορική πρωτεύουσα των βουλγαρικών χωρών. (Mantegazza, σ. 127)
Όποιος θέλει να επισκεφτεί τη Βουλγαρία, πρέπει να καταφύγει στο παλαιό σύστημα να νοικιάσει, δηλαδή μία άμαξα με τέσσερα άλογα -όχι ζεύγη, αλλά το ένα μπροστά από το άλλο,τα οποία παρόλο που ήταν πολύ αδύναμα μπορούσαν να διανύσουν πάνω από ογδόντα χιλιόμετρα την ημέρα. Κάποια στιγμή ένα από τα άλογα της δικής μας άμαξας πέθανε στο δρόμο, μα αυτό δεν υπήρξε πρόβλημα και δεν απασχόλησε πολύ τον αμαξά. Επέστρεψε με τα άλλα τρία. Με το σύστημα αυτό το οποίο δεν ήταν πολύ ακριβό, είχε μία άμαξα με τέσσερα άλογα που κόστιζε εικοσιπέντε με τριάντα λίρες την ημέρα. Μπορούσε κανείς να πάει εκδρομή στο γνωστό μοναστήρι της Ρίλα όπου, την άνοιξη κατέφταναν κάθε μέρα για προσκύνημα εκατοντάδες άνθρωποι και όλοι από το Πριγκιπάτο. Έφταναν με την οικογένεια, με τα παιδιά τα παλιότερα χρόνια, ξεκουράζονταν από το ταξίδι τις νύχτες έξω, σε καταυλισμούς πρωτόγονους. Στο μοναστήρι οι προσκυνητές φιλοξενούνταν από πιστούς. Αλλά μια φορά ο αριθμός τους ήταν πολύ μεγάλος ώστε να χωρέσουν όλοι. (Mantegazza, σ. 128)
Στα πρώτα χρόνια μετά τον πόλεμο και την απελευθέρωση της Βουλγαρίας οι προσκυνητές που κατέκλυζαν το μοναστήρι έφταναν μέχρι τις επτά με οχτώ χιλιάδες με κάμποσες εκατοντάδες άλογα.Τα αναγκαία για τον καθημερινό επισιτισμό τα έπαιρναν κυρίως από τα χωριά που βρίσκονταν στα περίχωρα που μοναστηριού. Το ανθρώπινο κύμα συνωστιζόταν στο μοναστήρι που ήταν αφιερωμένο στον Άγιο Ιωάννη όπου διατηρούνταν τα λείψανα του Αγίου. Τον Μάρτιο πάντα καλυπτόταν από χιόνι και σύννεφα όπως όλες εκείνες οι περιοχές που περιτριγυρίζονταν από βουνά. Εκείνοι οι φτωχοί πρόσφυγες, έπρεπε να διασχίσουν εκείνα τα βουνά ώσπου να φτάσουν στο μοναστήρι γνωρίζοντας ότι έτσι θα ήταν ικανοποιημένοι και προστατευμένοι, ενώ επιλέγοντας άλλους δρόμους, δε θα κατάφερναν να αποφύγουν τα αντίποινα των Τούρκων στρατιωτών. Το Μοναστήρι στη Ρίλα βρίσκεται στα νότια σύνορα της Βουλγαρίας κοντά στη Μακεδονία. Οι Μακεδόνες της γύρω περιοχής που έχουν επαφές πιο συχνές με τους Βούλγαρους του Πριγκιπάτου, είναι εκείνοι που και αυτήν τη φορά, όπως αποκαλύφθηκε τον προηγούμενο χρόνο, έδωσαν το σήμα της ανταρσίας. Έτσι, οι Τούρκοι είχαν απέναντι τους τη μεγάλη οργή των επαναστατών. Οι Μακεδόνες δίπλα στα σύνορα δραπέτευσαν προς το Πριγκιπάτο αφήνοντας πίσω τις περιουσίες τους. Έφταναν ρακένδυτοι, ξυπόλυτοι, κακοντυμένοι και δίχως να έχουν να καλύψουν τα σώματα τους στα τέλη του Δεκέμβρη, μέσα στο φοβερό χειμώνα, ζητώντας ελεημοσύνη. Κατέφθαναν όλοι στο μοναστήρι στη Ρίλα από όπου αργότερα, σιγά-σιγά διοχετεύονταν και εγκαθίσταντο στα γειτονικά κράτη, στις πεδινές περιοχές, όπου το κλίμα ήταν λιγότερο βαρύ. Ένας σημαντικός αριθμός όμως παρέμεινε για κάποιο διάστημα στο μοναστήρι. (Mantegazza, σ. 128-129)
Στα πρώτα χρόνια μετά τον πόλεμο και την απελευθέρωση της Βουλγαρίας οι προσκυνητές που κατέκλυζαν το μοναστήρι έφταναν μέχρι τις επτά με οχτώ χιλιάδες με κάμποσες εκατοντάδες άλογα.Τα αναγκαία για τον καθημερινό επισιτισμό τα έπαιρναν κυρίως από τα χωριά που βρίσκονταν στα περίχωρα που μοναστηριού. Το ανθρώπινο κύμα συνωστιζόταν στο μοναστήρι που ήταν αφιερωμένο στον Άγιο Ιωάννη όπου διατηρούνταν τα λείψανα του Αγίου. Τον Μάρτιο πάντα καλυπτόταν από χιόνι και σύννεφα όπως όλες εκείνες οι περιοχές που περιτριγυρίζονταν από βουνά. Εκείνοι οι φτωχοί πρόσφυγες, έπρεπε να διασχίσουν εκείνα τα βουνά ώσπου να φτάσουν στο μοναστήρι γνωρίζοντας ότι έτσι θα ήταν ικανοποιημένοι και προστατευμένοι, ενώ επιλέγοντας άλλους δρόμους, δε θα κατάφερναν να αποφύγουν τα αντίποινα των Τούρκων στρατιωτών. Το Μοναστήρι στη Ρίλα βρίσκεται στα νότια σύνορα της Βουλγαρίας κοντά στη Μακεδονία. Οι Μακεδόνες της γύρω περιοχής που έχουν επαφές πιο συχνές με τους Βούλγαρους του Πριγκιπάτου, είναι εκείνοι που και αυτήν τη φορά, όπως αποκαλύφθηκε τον προηγούμενο χρόνο, έδωσαν το σήμα της ανταρσίας. Έτσι, οι Τούρκοι είχαν απέναντι τους τη μεγάλη οργή των επαναστατών. Οι Μακεδόνες δίπλα στα σύνορα δραπέτευσαν προς το Πριγκιπάτο αφήνοντας πίσω τις περιουσίες τους. Έφταναν ρακένδυτοι, ξυπόλυτοι, κακοντυμένοι και δίχως να έχουν να καλύψουν τα σώματα τους στα τέλη του Δεκέμβρη, μέσα στο φοβερό χειμώνα, ζητώντας ελεημοσύνη. Κατέφθαναν όλοι στο μοναστήρι στη Ρίλα από όπου αργότερα, σιγά-σιγά διοχετεύονταν και εγκαθίσταντο στα γειτονικά κράτη, στις πεδινές περιοχές, όπου το κλίμα ήταν λιγότερο βαρύ. Ένας σημαντικός αριθμός όμως παρέμεινε για κάποιο διάστημα στο μοναστήρι. (Mantegazza, σ. 128-129)

Δεν υπάρχει περιεχόμενο για τον συγκεκριμένο περιηγητή για να καταχωρηθεί.