Ποταμός Μοράβας ή Μάργος

Παλαιό Όνομα :Ποταμός Μοράβας ή Μάργος

Δεν υπάρχει περιεχόμενο για τον συγκεκριμένο περιηγητή για να καταχωρηθεί.

Σύμφωνα με άλλους συγγραφείς, οι Μαίδες κατείχαν τα εδάφη στις πηγές του Αξιού και του Μάργου και κατά τη βασιλεία του Φιλίππου, υιού του Δημητρίου, όπως και την εποχή των ρωμαίων αυτοκρατόρων. (Leake, τομ.ΙΙΙ, σ. 448)
Καθώς ο Περσέας είχε αφήσει ένα πολύ δύσκολο αντίπαλο στην Περραιβία και στην Πιερία, δεν μπορούμε να πούμε ότι προχώρησε πιο πέρα από τον Αξιό από ό,τι ήταν αναγκαίο. Η Αλμάνα, ήταν πιθανώς κάτω από τα στενά του Ντεμίρκαπι, ανάμεσα στα Στενά και την Ειδομένη και η Ντεσουντάβα 75 μίλια μακριά από εκεί, στην πορεία προς τον Δούναβη από την κοιλάδα του Moράβα κοντά στο Κουμάνοβο, έναν από τους παραπόταμους του Άνω Αξιού. Αυτό είναι το μεγαλύτερο νότιο άκρο που μπορεί να αποδοθεί στη Μαιδική προς την Παιονία και οι αντίστοιχες τοποθεσίες της Ντεσουντάβα, Βυλάζωρα, και Αλμάνα συμφωνούν απόλυτα με τις περιστάσεις στις οποίες αναφέρεται και ο ιστορικός έτσι ώστε ο Περσέας να επιχειρήσει να προμηθεύσει τους Κέλτες με εφόδια καθώς η Βυλάζωρα βρισκόταν στο επίκεντρο της πιο γόνιμης περιοχής της Παιονίας.(Leake, τομ. ΙΙΙ, σ. 472)
Εάν το νότιο σύνορο των Μαίδων ήταν κοντά στο Κουμάνοβο τότε οι άνθρωποι κατείχαν τις πηγές του ανατολικού παραπόταμου του Μοράβα ή Μάργου ποταμού και τις άνω κοιλάδες, μία εκ των οποίων ονόματι Βρανιά ή Ιβορίνα, ηχεί όμοια με την Ιαμφορίνα, την πρωτεύουσα των Μαίδων την οποία κατέλαβε ο Φίλιππος, γιος του Δημητρίου το έτος 211 π.Χ.. Σε αυτήν την περίπτωση ο βασιλιάς του οποίου το σχέδιο ήταν να διατηρήσει λόγω προηγούμενου εκφοβισμού, τους γείτονες του σε ησυχία, ενώ θα έπρεπε να βρίσκεται στην Ελλάδα ενάντια στους Αιτωλείς, πρώτα επιτέθηκε εναντίον του Ωρικού και της Απολλωνίας από όπου εξεστράτευσε στην Πελαγονία, κατέλαβε μια πόλη των Δαρδάνων η οποία διευκόλυνε την είσοδο αυτών των κατοίκων στη Μακεδονία από την πλευρά της Πελαγονίας και μετά πέρασε μέσω της Πελαγονίας, του Λύγκου και της Βοττιαίας στη Θεσσαλία. Η τοποθεσία των Μαίδων διευκρινίζεται αναλυτικότερα από την αποτυχημένη επιδρομή του ίδιου βασιλιά της Μακεδονίας στην κορυφή του όρους του Αίμου με την μάταιη προσδοκία του ελέγχου από εκείνο το σημείο της Αδριατικής, της Μαύρης Θάλασσας, του Δούναβη και των Άλπεων. Έφτασε στους πρόποδες του όρους σε επτά ημέρες από τους Στόβους, περνώντας μέσα από τη χώρα των Μαίδων. Μετά από επίπονη ανάβαση τριών ημερών και κατάβαση δύο ημερών κατά την επιστροφή ενώθηκε πάλι με το στρατόπεδό του στη Μαιδική. Από εκεί πραγματοποίησε εισβολή στη χώρα των Δενθηλητών για ανεφοδιασμό. Έπειτα εισέβαλε ξανά στη χώρα των Μαίδων, όπου έλαβε την εφήμερη παράδοση ενός μέρους που λεγόταν Πέτρα, και από εκεί επέστρεψε στη Μακεδονία. Φαίνεται από τον αριθμό των ημερών της πορείας ότι το όρος που επισκέφθηκε ο Φίλιππος και ονομάζεται Αίμος από τον ιστορικό, δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από εκείνο που δύο από τις πιο σημαντικούς ειδικούς ονομάζουν Σκόμιο όρος ή Σκόμβρος, το οποίο σχηματιζόταν από ένα σύμπλεγμα μεγάλων κορυφών ανάμεσα στο Κιουστεντίλ και τη Σόφια, που είχαν παραποτάμους σε όλους τους μεγάλους ποταμούς του βόρειου τμήματος της ευρωπαϊκής Τουρκίας. Για αυτό το λόγο, είναι το πιο κεντρικό σημείο της ηπείρου και απέχει το ίδιο από τον Εύξεινο Πόντο, το Αιγαίο, την Αδριατική και τον Δούναβη. Οι Δενθηλήτες από το γεγονός που αναφέρει ο ιστορικός μοιάζει να συνόρευαν με τους Μαίδες στα νοτιοανατολικά. Ο Αίμος κυρίως κατοικούνταν από τους Βεσσούς οι οποίοι αψηφώντας τη δύναμη της Ρώμης έως τη βασιλεία του Αυγούστου, και σύμφωνα με τον Πλίνιο εκτείνονταν νότια και ανατολικά μέχρι τον Νέστο.(Leake, τομ. ΙΙΙ, σσ. 473-474)
Αυτός ο τίτλος στην περίπτωση της Παυταλίας με μια πρώτη ματιά φαίνεται να δικαιολογεί την υπόθεση ότι ήταν το ίδιο μέρος με την Ουλπιάνα, η οποία, σύμφωνα με τον Προκόπιο, ανοικοδομήθηκε από τον Ιουστινιανό, υπό την ονομασία Ιουστινιανή Δευτέρα, και το σύγχρονο όνομα Κιουστεντίλ, επιβεβαιώνει την υπόθεση αυτή της ταυτοποίησης της με την Ιουστινιανή. Αλλά υπάρχει μια σοβαρότατη ένσταση σε αυτή την υπόθεση. Και ο Προκόπιος και ο Ιεροκλής σημειώνουν την Ουλπιάνα και την Παυταλία, ως ξεχωριστά μέρη, στα οποία ίσως μπορούμε να προσθέσουμε ότι ο Πτολεμαίος όπως και ο Ιεροκλής αποδίδουν την Ουλπιάνα στην Δαρδανία, που φαίνεται να μην εκτεινόταν στα ανατολικά πιο πέρα από τα Σκόπια ή Σκούπι. (Leake, τομ. ΙΙΙ, σ. 476)
Από μία τοποθεσία που ονομαζόταν Χαμένο , η οποία βρισκόταν στον δρόμο από τα Σκόπια στην Ναϊσσό και κάποια απόσταση από τα Σκόπια αλλά σίγουρα σε μια βορειοδυτική κατεύθυνση , υπήρχε ένα παρακλάδι στα δυτικά που οδηγούσε στη Λισσό κοντά στο Δριλώνα. Από τις αρχαίες τοποθεσίες σε αυτή την πορεία , η Θεράντα ηχεί όμοια με τη σύγχρονη Πριζρένη, ωστόσο πρέπει να παραδεχτούμε ότι η αναλογία των αποστάσεων στην πορεία, χωρίς καμιά πρόσθεση για το διάστημα ανάμεσα στα Σκόπια και το Χαμένο, θα τοποθετούσαν την Θεράντα ακόμα πιο δυτικά. Καθώς η Ουλπιάνα δεν απαντάται ούτε σε αυτό το δρόμο ούτε σε κάποιον άλλο από τα Σκόπια στη Ναϊσσό, βρίσκεται πιθανώς ανάμεσά τους στην περιοχή βόρεια της Πριζρένης, που βρέχεται από το δυτικό παραπόταμο του Μοράβα, πιθανώς στη σύγχρονη Πρίστινα. Πέρα από τη Θεράντα , η πορεία προς τη Λισσό μοιάζει να βρίσκεται στην κοιλάδα του Μαθιού, όπου θα έπρεπε να κοιτάξω για τον Γαβουλέα, τη Κρεβενία, και τα υπόλοιπα ονόματα στον πίνακα Σε μια άμεση γραμμή απαντάται το Σκάρδον όρος που περιγράφεται τυχαία από τον Λίβιο να βρίσκεται στην πορεία από τα Στύβερρα στη Σκόδρα, και να πηγάζει από εκεί ο Ωρίωνας που εκρέει μέσω της λίμνης Λαβεάτις στη Σκόδρα. Φαίνεται λοιπόν η τοποθεσία αυτή να περιλαμβάνει καθαρά τις μεγάλες κορυφές και στις δυο πλευρές του Δριλώνα, όπου η πορεία του είναι από ανατολικά προς δυτικά. Η σημαντική τοποθεσία των Σκοπίων στην έξοδο των βουνών της Ιλλυρίας στις πεδιάδες της Παιονίας και του Άνω Αξιού, το καθιστούσαν την μεθοριακή πόλη της Ιλλυρίας στη Μακεδονία. Δεν υπάρχει απόδειξη ότι την είχαν καταλάβει βασιλείς της Μακεδονίας ή της Παιονίας. Υπό τους Ρωμαίους αποδόθηκε στη Δαρδανία, και την εποχή του Πτολεμαίου, και τον πέμπτο αιώνα, ήταν η πρωτεύουσα της δουκικής Δαρδανίας. Οι Ρωμαίοι είχαν οριοθετήσει τα σύνορα της Δαρδανίας και της Μακεδονίας και συνεπώς είχαν αποδώσει τη Βυλάζωρα στη Δαρδανία ενδίδοντας έτσι εν μέρει στην απαίτηση των Δαρδάνων στην εγκαθίδρυση της τετραρχίας της Μακεδονίας μετά την κατάκτηση της από τον Αιμίλιο. (Leake, τομ.ΙΙΙ, σσ. 477-478)
Τα Σκόπια σπάνια ετίθεντο υπό τον πλήρη έλεγχο της Κωνσταντινούπολης. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μιχαήλ Παλαιολόγου , οι Σέρβοι τα απέσπασαν από την αυτοκρατορία και έτσι τα Σκόπια έγιναν η έδρα του Κράλη. Εδώ ο Νικηφόρος Γρηγοράς συνάντησε στο παλάτι του τον άρχοντα των Τριβαλλών του οποίου ο διάδοχος το 1342 πρόσφερε προστασία και φιλοξενία στον Ιωάννη Καντακουζηνό όταν αποσύρθηκε πριν τον Απόκαυκο. Με τη συνθήκη που συνάφθηκε ανάμεσα στον Καντακουζηνό και στο βασιλιά της Σερβίας, ο τελευταίος απέκτησε μια προσωρινή εξουσία σε ένα μεγάλο τμήμα της Μακεδονίας, ενώ οι Ρωμαίοι, όπως αυτοαποκαλούνταν, του έδωσαν τη Ζίχνη, τις Φερρές , το Μελένικο, τη Στρούμιτσα, και την Καστοριά και κράτησαν τα Σέρβια , τη Βέροια, την Έδεσσα, το Γυναικόκαστρο, τη Μυγδονία και τις πόλεις στο Στρυμόνα, καθώς και την περιφέρεια των Σερρών και τα όρη του Ταντεσσάνου ,του Οστρόβου και τα Σέρβια. (Leake, τομ.ΙΙΙ, σσ. 478-479)

Δεν υπάρχει περιεχόμενο για τον συγκεκριμένο περιηγητή για να καταχωρηθεί.