Πρόσφατα, τον Σεπτέμβριο του 1927, καθ’ οδόν προς το βουνό Όλυμπος, παρακολουθήσαμε ένα μεγάλο βοσκοτόπι κατάσπαρτο με κορμούς τεράστιων δέντρων. Αυτά είχαν όλα κοπεί σε ύψος 3 ή 4 μέτρων από το έδαφος. Τι παράξενη εικόνα! Τι χάσιμο, σκεφτήκαμε, ενώ βλέπαμε αυτές τις σειρές από ασπρισμένους σκελετούς, με ποιο τρόπο είχε γίνει αυτή η καταστροφή; Ο Κάκαλος, ο οδηγός μας, μου έδωσε την εξήγηση σε αυτό το μυστήριο: « Γίνεται κατ’ αυτόν τον τρόπο, είπε, εξαιτίας του πάχους του χιονιού, το οποίο υπάρχει μέχρι τα τέλη Ιουνίου. Κόβουμε αυτά τα δέντρα του δάσους το χειμώνα, γεμάτα με κρούστα πάγου. Τα ξαπλώνουμε κατά μήκος και γλιστράνε στις υπώρειες των βουνών, έτοιμα για κόψιμο». (Boissonnas, σ. 46)