Οι κυριότερες φυλές στα ανατολικά ήταν οι Οδομάντες, οι Αστραίοι, οι Αγριάνες των οποίων τμήματα της χώρας ήταν γνωστά ως Παρστρυμονία και Παρορεία.Η Παρστρυμονία περιλαμβάνει τις κοιλάδες του Άνω Στρυμόνα και τον ποταμό Στρούμιτσα ενώ η Παρορεία τα γειτονικά βουνά.(Leake, τόμ.ΙΙΙ, σ.306)
Ο Κλέων περίμενε στήν Ηώνα για ορισμένες αναμενόμενες ενισχύσεις Μακεδόνων και Οδομαντών, όταν ο Βρασίδας τοποθετήθηκε με ένα τμήμα των δυνάμεων του στα Κερδύλια, ένα βουνό στη περιοχή της Άργιλου, απέναντι από την Αμφίπολη, απ’ όπου όλες οι κινήσεις του Κλέονα ήταν ορατές.(Leake, τόμ.ΙΙΙ, σ. 192)
Καθώς εδώ η Σίρις περιγράφεται από τον Λίβιο ως μία πόλη της Οδομαντίας, φαίνεται έκδηλο ότι οι Οδομάντες συνόρευαν με τους Σιροπαίονες και ότι κατά τη βασιλεία του Περσέα είχαν στην κατοχή τους την πόλη [Πτολεμαίος (l. 3, c. 13.) τοποθετεί την Σκοτούσσα, που δεν απείχε πολύ από τις Σέρρες από τα νότια, στην Οδομαντία]. (Leake, τόμ. ΙΙΙ, σ. 210)
Συνεπώς οι Οδομάντες πιθανόν κατείχαν το μεγάλο βουνό που εκτείνεται από τη βορειοανατολική πλευρά της πεδιάδας του Στρυμόνα περίπου από το Μελένικο και το Δεμιρισσάρ σχεδόν μέχρι το Παγγαίο. Η γειτνίαση στο τελευτάιο αποδίδεται πιθανόν στο γεγονός ότι ήταν μία από τις τρεις φυλές που δούλευαν στα ορυχεία του βουνού. Οι άλλες δύο ήταν οι Πιερείς και οι Σάτρες (Herodot. l. 7, c. 112) , από τους οποίους οι πρώτοι διέμεναν στη νότια πλευρά του βουνού και οι δεύτεροι στην ανατολική πλευρά του. (Leake, τόμ. ΙΙΙ, σ. 210)
Ήταν πολύ φυσικό ότι ο Μεγάβυζος θα έπρεπε να καταστείλει τους Σιροπαίονες που κατείχαν το πιο γόνιμο και εκτεθειμένο μέρος της πεδιάδας του Στρυμόνα, ενώ οι Οδομάντες, που ήταν ασφαλείς σε μία υψηλότερη θέση, και ακόμα περισσότερο οι Αγριανοί, που κατοικούσαν στις πηγές του Στρυμόνα, ήταν σε θέση να τον αποφύγουν ή να του αντισταθούν. (L. 5, c. 16). (Leake, τόμ. ΙΙΙ, σ. 210)
Όταν οι βασιλείς είχαν γίνει κυρίαρχοι της Βισαλτίας και των άλλων επαρχιών, η ασημένια νομισματοκοπία ακόμη έμοιαζε αρκετά με τα αυτοδύναμα χρήματα, παρόλο που ήταν ενεπίγραφη μόνο με το όνομα του μονάρχη.Την εποχή που κόπηκαν τα βισαλτικά νομίσματα, τα ορυχεία του Παγγαίου βρίσκονταν κυρίως στα χέρια των Θασίων, οι οποίοι είχαν και οι ίδιοι αργυρωρυχεία και για αυτό το λόγο και η ομορφιά και η αφθονία των νομισμάτων της Θάσου.Οι άλλοι που,σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, δούλευαν στα ορυχεία του Παγγαίου, ήταν οι Πιερείς και οι Οδομάντες και κυρίως οι Σάτρες που ήταν στα σύνορα του βουνού. (Leake, τόμ. ΙΙΙ, σ. 213)
Η Γάζορος πιθανώς βρισκόταν ανάμεσα στην Τράγιλο και στην Ευπορία προς το βορειοδυτικό άκρο του όρους Παγγαίου.Η Βέργα τοποθετημένη, κατά τον Πτολεμαίο, στα σύνορα της Ηδωνίας,όπως και κοντά στους Οδομάντες, οι οποίοι, εκείνη την εποχή, κατείχαν τις Σέρρες και τη Σκοτούσσα, φαίνεται πως ήταν κοντά στην ακτή της λίμνης του Στρυμόνα, κοντά στο σύγχρονο Ταχυνό.Ο Σκύμνος το περιγράφει να κείτεται στο στόμιο του Στρυμόνα.(Leake, τόμ.ΙΙΙ, σ.229)
Από τις φυλές στο θρακικό σύνορο της Παιονίας, που υπάγονταν στην Μακεδονία, επί της βασιλείας του Φιλίππου, γιου του Αμύντα, υπάρχουν λόγοι για να πιστέψω ότι οι Οδομάντες κατείχαν ολόκληρο το όρος Όρβηλος πάνω από τα Στενά του Στρυμόνα κοντά στο σύγχρονο Δεμιρισσάρ μαζί με τη Ζίχνη, όπου εγκλείονται στο όρος Παγγαίο. Η βορειο-δυτική πλευρά τους βρίσκεται στα δεξιά του Σιτάλκη, καθώς διασχίζει το όρος Κερκίνη. Η γενική τους κατάσταση συμφωνεί με την περιγραφή του Θουκυδίδη, σύμφωνα με τον οποίο κατοίκησαν πάνω από τα βόρεια του Στρυμόνα. Προς τα βόρεια του Κάτω Στρυμόνα ο ποταμός έχει μια ανατολική πορεία που δικαιολογεί την έκφραση του ιστορικού. Παρατηρεί κανείς, ότι οι Παναίοι, τους οποίους ο Θουκυδίδης συνδυάζει με τους Οδομάντες αναφέρονται από τον Στέφανο ως φυλή των Εδονέων. Οι αρχές αυτές συμφωνούν, άρα, στην επιβεβαίωση της κατάστασης των Οδομάντων που μόλις αναφέρθηκε. (Leake, τόμ. ΙΙΙ, σ.465)
