• Οι διεκδικήσεις των Σέρβων σε αυτό το μέρος της Μακεδονίας είναι επίσης μια μοντέρνα εφεύρεση, η οποία έχει κάνει αρκετά για να πικράνει τις σχέσεις της Σερβίας με τους Βουλγάρους. Για να λέγεται η αλήθεια, σπάνια είναι δυνατόν να αποδοθεί με βεβαιότητα μια συγκεκριμένη εθνικότητα στους Σλάβους της Μακεδονίας. Η γλώσσα τους είναι αναμφίβολα μία Σλαβική διάλεκτος, καθαρότερη προς το βορρά, περισσότερο αναμεμειγμένη με τα ελληνικά όσο προχωράει προς τα νότια. Πέρα από εκεί είναι επικίνδυνα να προχωρήσει κανείς. Ένας Μακεδόνας Σλάβος είναι εξίσου κατανοητός ή μη κατανοητό προς τους Σέρβους και τους Βουλγάρους. Σε κάποιες περιοχές η ομοιότητα είναι εγγύτερη προς ένα ιδίωμα, σε άλλες πιο κοντά στο άλλο. Αλλά αυτή η ομοιότητα δεν συμβαδίζει πάντοτε με την εγγύτητα προς το συγκεκριμένο κράτος. (Abbott, σ. 80)
  • Η σερβική δραστηριότητα στη Μακεδονία είχε γίνει πιο εμφανής από το 1896, όταν ύστερα από τον θάνατο του Σταμπούλοφ, οι Βούλγαροι προσπάθησαν να προωθήσουν τα συμφέροντα τους πολύ ενεργητικά. Η Μακεδονική Επιτροπή τότε προσπάθησε, όπως συχνά έκανε, να προκαλέσει την προσοχή της Ευρώπης σε αυτή την επαρχία με την υποκίνηση των Τουρκικών αρχών σε φρικαλεότητες. Απέτυχαν όμως, και με τις πράξεις τους το μόνο που κατάφεραν ήταν να ξυπνήσουν τη ζήλεια των Σέρβων, οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν την δυσμένεια στην οποία οι Βούλγαροι είχαν φυσικά πέσει ενώπιον της Πύλης και πέτυχαν την ίδρυση σερβικού προξενείου στις Σέρρες και το δικαίωμα να εγκαθιδρύουν σχολεία σε διάφορα μέρη της Μακεδονίας. Η γνωστή έχθρα μεταξύ των Σέρβων και των Βουλγάρων οξύνθηκε από την αναγνώριση ενός Σέρβου Επισκόπου στο Ουσκούμπ, μια περιοχή την οποία οι Βούλγαροι, σωστά ή λάθος, θεωρούσαν ότι υπόκειται στη σφαίρα της δικής τους επιρροής. (Abbott, σ. 81-82)