> Θέματα > Θέματα-Mantegazza > Σιδηροδρομική γραμμή Σκοπίων

Σιδηροδρομική γραμμή Σκοπίων

  • Σιδηροδρομική γραμμή Σκοπίων: Ο σιδηρόδρομος από τη Μιτροβίτσα επανενώνεται στα Σκόπια με τη γραμμή που αποσυνδέεται από τη Νίσσα και έχοντας πάντα στα δεξιά του το Βαρδάρη ποταμό φτάνει στη Θεσσαλονίκη.Η εκμετάλλευση του σιδηροδρόμου ανήκει σε μια Αυστριακή εταιρεία, όλο το προσωπικό μιλάει γερμανικά και φοράει το μπερεδάκι στο ίδιο σχήμα εκείνου που χρησιμοποιούν σε όλες σχεδόν τις αυστριακές επιχειρήσεις. (Mantegazza,σ. 85-86)
  • Σιδηροδρομικό δίκτυο Σκοπίων: Όταν έρχεται κανείς από τη Σόφια, επειδή δεν υπάρχει ανταπόκριση με το τρένο που έρχεται από τη Νίσσα για τα Σκόπια και τη Θεσσαλονίκη, πρέπει να περάσει τη νύχτα στη Νίσσα για να πάρει το τρένο την επόμενη μέρα στις πέντε το πρωί. Έφτανε στα τουρκικά σύνορα γύρω στις έντεκα. Το τρένο περνούσε πρώτα από το Ριστοβάτς, την τελευταία σερβική περιοχή στα σύνορα, στη συνέχεια, ακολουθούσε την πορεία για την έξοδο από τη Σερβία. Το τρένο έκανε στάση μετά από εκατό μέτρα στα τουρκικά σύνορα. Έδινε σήμα η κόκκινη σημαία με το μισοφέγγαρο που ανέμιζε στο μικρό σταθμό του Ζιμπεκέ. Ο σταθμός φυλασσόταν από πενήντα στρατιώτες και φυσικά οι ταξιδευτές ήταν υποχρεωμένοι να κατεβαίνουν για να δείξουν τα διαβατήρια τους και να περάσουν από έλεγχο τις τεράστιες αποσκευές τους. (Mantegazza, σ. 148)
  • Ταξίδι με τρένο στο δίκτυο των Σκοπίων: Δυστυχώς κάποια γράμματα που απευθύνονταν στο Χιλμί Πασά και που ήταν για μένα ένα είδος φυλακτού δεν μπόρεσαν να με υπερασπιστούν ενάντια σε χίλια δυο μικροπροβλήματα που συνοδεύουν όσους ταξιδεύουν στην Τουρκία. Δοκίμασα, με τη βοήθεια του υπεύθυνου του τελωνείου- που ευγενικά μου μετέφραζε- να πάρω ένα κομμάτι κρέας στο εστιατόριο του σταθμού, από τη στιγμή που ήταν το μόνο κατάλληλο μέρος σε όλη τη γραμμή από τη Νίσσα προς Θεσσαλονίκη. Αλλά παρ’όλη την καλή θέληση, την όρεξη που είχε αυξηθεί στις τέσσερις το πρωί και μετά από επτά ώρες ταξιδιού, δεν κατάφερα να φάω ούτε ένα κομμάτι από εκείνο το περίεργο τουρκικό πιάτο με το άρωμα τριαντάφυλλο, που προκαλούσε αηδία. Ήμουν ικανοποιημένος με ένα αξιοθρήνητο κομμάτι τυριού: όσο για το ποτό –στο Ζιμπεκέ η χρησιμότητα της πλύσης των ποτηριών είναι ακόμη άγνωστη -έπρεπε να ακουμπήσω το στόμα μου στο στόμιο από το οποίο έβλεπα να πίνει όλος εκείνος ο βρώμικος κόσμος. Με πιάνει αηδία. ‘Επρεπε να περιμένω ακόμη ένα δίωρο μέχρι τα Σκόπια.Μετά από μισή ώρα στάση, το τρένο έφυγε. Δεν άλλαξα τρένο αλλά ενώ μέχρι το Ζιμπεκέ πήγαινε με μία ικανοποιητική ταχύτητα, από τα τουρκικά σύνορα και εξής κινούνταν με μία απίστευτη βραδύτητα. (Mantegazza, σ. 150)